அனைவருக்கும் வணக்கம்...

நான் அப்பன்....படிப்பேன்...ரசிப்பேன்....எழுத முயற்சிப்பேன். எல்லாத்திலேயும் அறைகுறை. அரசுப்பணியில் ஓய்வு. என்னசெய்வது என்று தெரியாமல் ஏற்கனவே ‘கணிணியில்’ மின்னஞ்சல் பார்க்க பழகியிருந்த நான் முதலில் தமிழ்மணத்தை பார்த்து படித்து ரசித்து அதன் மூலம் பதிவுலகத்தை புரிந்து வால்பையன் வகையறா...கேபிள்சங்கர் வகையறா...ஈரோடு கதிர்...செல்வநாயகி...சின்ன அம்மணி...பழமைப்பேசி என எழுத்துச்சொந்தங்கள் தெரியவந்து, நாமும் இவர்களுக்கு பங்காளி ஆகிவிட்டால் என்ன? என எண்ணம் வைத்து பிளாக்கில் தானே போய் “அப்பன்” என்ற அடைமொழியை உருவாக்கிவிட்டேன். தமிழ்மணத்திலுள்ள வலையில் பதியலாம் தமிழில் எழுதலாம் என்று பார்த்து உற்சாகமாகி வலையத்துக்குள் தேடித்தேடி (நானே) தமிழ் எழுதியை கண்டுபிடித்து அதை சேமித்து வைத்து அதன்பின்பு கட், காப்பி, பேஸ்ட் புரிந்து பின்பு, முதன்முதலில் ‘பழமைப்பேசி’ அவர்களுக்கு பின்னூட்டம் போட்டு, அதை அவர் படித்து அடுத்த பதிவில் எனது பின்னூட்டத்தை நினைவு கூர்ந்ததில் மனம் ஆனந்த கூத்தாடி இன்னும் சிலருக்கும் பின்னூட்டம் போடுவோம் என ஆசையில் தொடாகிறபோதுதான் ஈரோட்டில் பதிவர் சந்திப்பு என்ற அறிவிப்பு...

இந்த வயதில் இதெல்லாம் வேண்டாத வேலை என நினைத்துக்கொண்டு, சரி போயித்தான் பார்ப்போமே! அதுசரி நம்மை உள்ளே விடுவாங்களா? என்ற ஐய்யப்பாடு. சரி என்னதான் நடக்குது என்று பார்த்துவிடுவோமே? ஏதாவது சொல்லித்தருவார்களா? என்ற ஆசையில் ஈரோடு போனேன்.

பத்து தடவை தொலைப்பேசியில் அழைத்தும் சலிக்காமல் வழிகாட்டிய பாலாசியை பாராட்டியே ஆகவேண்டும். அங்கு என் மனம், முதன்முதலில் பின்னூட்டம் மூலம் என்னைத்தெரிந்து பதிவில் எனை பதிவுசெய்த, என் நினைப்பில் பதிந்துவிட்ட ‘பழமைப்பேசி’ அவர்களை தேடியது. அவர்மாதிரியே இருந்த ஒருவரிடம் ‘சார் நீங்கதானே பழமைப்பேசி’ என்றுகூட கேட்டுவிட்டேன். சிகப்பாக உயரமாக இருந்தாரா? அதனால்தான். அவர் நான் இல்லீங்க என ஒரு சிரிப்பு சிரித்தாரே பார்க்கலாம்...

மீண்டும் நினைப்பு ‘எதுக்கு இந்த வேண்டாத வேலை’ என்று வந்தது. இருந்தாலும் அந்த இளைஞர் பட்டாளத்துடன் வீரநடை போட்டு கூட்டத்தோடு கூட்டமாய் உள்ளே நுழைந்துவிடலாம் என எண்ணி ஒரு சிலரிடம் என்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டேன். ஓரமா உட்கார்ந்தேன். வீரமடல் ரேன்ஜிக்கு ஒரு பேட்ஜ் கொடுத்தார்கள். நான் வாசகன் எனச்சொல்லிப்பார்த்தேன். இல்லை இல்லை நீங்க ஒரு பிளாக் உருவாக்கியிருக்கிறீர்கள் நீங்க பதிவர்தான் என பட்டம் கொடுத்தார்கள். வாங்கிக்கொண்டேன். இதென்னடா வம்பா போச்சு... இதுக்காகவாவது எதாவது எழுதனுமே என்று நினைத்தேன். அறிமுகப்படலம்...சுடச்சுட முடிந்தது.

எனக்கு தெரிந்த சிலபேர் உடுமலை பகுதியிலிருந்து வந்திருந்தனர். நாகா, உடுமலை.காம் சிதம்பரம், செந்தில்நாதன் ஆகியோர். பழமைப்பேசி அவர்களிடம் நேரில் அறிமுகப்படுத்தி... கொங்குத்தமிழில் கொஞ்சும் தோனியில் அவர் என்னை குளிப்பாட்ட..நான் ரசித்த பதிவர்களான... வானம்பாடிகள், கேபிள்சங்கர், வால்பையன், ஈரொடு கதிர், சகோதரி சுமஜ்லா, பாசத்தம்பி பாலாசி என ஏறக்குறைய எல்லாரையும் பதிவில் தெரிந்து இப்போது நேரில் பார்க்கிறேன். மிட்டாய் கடையை வேடிக்கைப் பார்த்ததைப்போல பார்த்து முடிவில் யாராவது நம்மையும் பேசச்சொல்லி மாட்டிவிடுவார்களோ? என முழித்து மீண்டும் ஒரு சிலரிடம் அவசரமாக அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு முதலில் சாப்பிட்டுவிட்டு நடையைக் கட்டினேன். நானும் எழுதிட்டேன்ல. நானும் பதிவர்தான். என் போட்டோவும் இருக்கு ஒரு இடத்திலே. வணக்கம்...வணக்கம்.